खोल मनात

मी असाच राहतो मुक्त
वादळाने वेढलेला
शांत असतो चेहरा
मनात कलह माजलेला

चांदण्या मोजण्यास जातो
आकाशाला कवेत घेवून
निसटून जाता काही
पाणी येते डोळ्यातून
पुढल्या क्षणी असतो मेरूवरी चढलेला

मलाच मी बघत बसतो
वाटते आता हसु येईल
हसवतो मी सर्वांना
दुःख त्याचे उडून जाईल
रंग असतो मैफलीत माझाच मग उरलेला

अरूणोदयाच्या किरणांनी
उमगते जीवनाचे कोडे
त्याच संध्येला उगाच
वाटे आयुष्य कोरडे
अन् धुंद त्या रात्रीला चंद्र असतो भेटलेला

फुलांच्या बागेत मजला
राख दिसते चहुकडे
वाळक्या पारिजाताचा
गंध धरणीवर पडे
जगण्यावरचा पण विश्वास कधी न ढळलेला

- अमित जहागीरदार
१७ जानेवारी २००५
पूणे